Hillegonda van Ginkel

Poëzie

Als ik een dichter was
schreef ik beeldschone poëzie.

Ik zou herinneringen wakker roepen en nieuwe beelden toevoegen,

maar ik heb de woorden niet.

Mijn taal is het beeld.

Met verf, inkt, linnen, papier en potlood schrijf ik mijn gedichten.

In de tuin vind ik de beelden die vertaald moeten worden:
Een bijna vergaan blad, een bloem, een graspolletje.

Vol verwondering kijk ik naar mijn tuinvondsten. Kwetsbaar en vergankelijk, symbool voor de kwetsbaarheid van een mens.

Hun schoonheid moet ontrafeld worden, dit wil ik vatten in verf en inkt.

Een gedicht dat spreekt zonder woorden.

Woordloze poëzie.

Hillegonda van Ginkel